sobota, 14 grudnia 2013

New order

Nie jestem zwolenniczką pośpiechu. Choć często wpadam w panikę, terminy mnie gonią nieubłagalnie, nie potrafię już tak jak kiedyś pić kawę za kawą, być na nogach od 7 rano i siedzieć do późna, robiąc milion rzeczy (ach, multitasking!). Już nie piję kawy, bo nie mogę, ale w nocy i tak nie śpię, bo lubię.

wtorek, 10 grudnia 2013

38°42'N, 9°5'W

W głowie kłębią się wspomnienia, pragnienia i przemyślenia z miejsca, gdzie jeszcze byłam 24 godziny temu. Myślałam, że zakochałam się w Andaluzji. Niestety, najwidoczniej nie potrafię żyć w wierności. Po poznaniu Lizbony, choć właściwie tylko jej skrawka, bo niespełna cztery dni to zdecydowanie za mało, czuję się lekko zauroczona, może trochę zadurzona, ale bardzo zainteresowana. Chodź, zobaczysz dlaczego.

niedziela, 1 grudnia 2013

Fake Tales of Purchena

Sobotni poranek, nie wiadomo czy ciepło, czy zimno. Jedziemy 100 kilometrów krętych dróg w stronę gór. Czuję, jak zatykają mi się uszy. W górę i w dół, w prawo i w lewo. Nareszcie. Dojeżdżamy do Purcheny. Tylko gdzie teraz? Kierowca zdaje się sam nie wiedzieć, gdzie właściwie zmierzamy. I tak jestem jego fanką, gdy widzę, jak radzi sobie z wąskimi uliczkami i ostrym zakrętami. Naprawdę, im dłużej tu jestem, tym mój podziw dla hiszpańskich kierowców wzrasta. Coś niesamowitego. Majstersztyk.

czwartek, 28 listopada 2013

Ahoj przygodo!

W mojej głowie kłębi się tyle myśli i idei. Tyle chciałabym powiedzieć, aby chwilę potem zapomnieć, jaki był właściwie temat? Mimo to, jest mi z tym dobrze. Błogo dryfuję na chmurce. Powoli, jak w slow motion. 125 FPS.
Nie znajdziesz tutaj żadnych planów zbawienia świata ani rewolucyjncyh teorii. Daleko mi do tego. Ja się najzwyczajniej w świecie nie znam na takich rzeczach i nawet nie chcę. Ja po prostu jestem. Żyję już wiele lat, ale dopiero od stosunkowo niedługiego czasu dociera do mnie, przebija się przez kłęby świadomości spokój, szczęście i harmonia. Taki mały promyczek, co jednak niesamowicie cieszy i czekasz, aż całkowicie rozświetli niebo. Tutaj właśnie jestem, o spójrz, i jadę na swoim rowerze z różowymi słuchawkami na uszach, słuchając głębokiego głosu Finka, by chwilę po nim na playlistę wskoczyli Cancer Bats.
Nie znasz mnie i prawdopodobnie nigdy dobrze nie poznasz, ale mogę zadeklamować wiersz, chcesz? Parę umiem. Ale takich ważnych dla mnie, co powiem "like I mean it".